ชื่อพชรนะคะ เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่รัฐ Nebraska ค่ะ หลายคนไม่ค่อยรู้จักรัฐที่เราอยู่ รัฐนี้ไม่ค่อยมีสถานที่ท่องเที่ยวมากมาย แต่ก็เป็นเมืองที่เงียบสงบ ปลอดภัย และน่าอยู่มากทีเดียว เหมาะกับการเรียนรู้ภาษาและวัฒนธรรมแบบค่ะ ตอนที่อยู่ที่นั่นช่วง 2-3 เดือนแรกคิดถึงบ้านมาก รู้สึกว่าทำไมยากจัง พอเริ่มดีขึ้นก็ลองหาวิธีทำให้หายคิดถึงบ้านโดยเริ่มจากช่วยโฮสมัมทำกับข้าว การช่วยโฮสมัมทำกับข้าวก็ทำให้รู้วิธีการทำอาหารตะวันตกมากขึ้นแล้วก็รู้จักดัดแปลงรสให้ถูกปากเรา
นอกจากการทำอาหารเราก็ยังช่วยโฮสทำงานบ้านอื่นๆ เพื่อเป็นการใช้เวลากับโฮสทำให้เราสนิทกับโฮสมากขึ้นและพยายามเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆของครอบครัว ถึงแม้จะไม่ใช่สิ่งที่เราชอบทำไปทั้งหมดก็ตาม ยกตัวอย่างเช่นโฮสมัมกับโฮสแด๊ดชอบดู American Football มากๆ แต่เราเป็นคนที่ดูกีฬาอะไรไม่เป็นเลย ดังนั้นการไปนั่งดูกีฬาที่สนามเป็นชั่วโมงนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้สำหรับเรา หรือแม้แต่โฮสซิสเตอร์ที่เป็นน้องเล็กไปเที่ยวสนามเด็กเล่น แล้วเราตามโฮสมัมกับแด๊ดไปช่วยดูน้อง ซึ่งเราเองก็ไม่ได้เล่นไปกับเขาด้วยแถมต้องเดินตามตลอดเพราะเด็กๆจะเคลื่อนไหวตลอดเวลา และเราเองก็ไม่ค่อยชอบอยู่กับเด็กมากนัก แต่สิ่งที่เราทำคือการเปิดใจ ลองทำในสิ่งที่เราคิดว่าน่าเบื่อ ไม่น่าสนใจดูบ้าง มันทำให้เราสามารถปรับตัวเข้ากับครอบครัวได้เป็นอย่างดี และโฮสก็รักเรามากขึ้นจริงๆค่ะ เราไม่ได้ใช้เวลากับครอบครัวที่เราอาศัยเป็นหลักเท่านั้น
เนื่องจากทั้งโฮสมัมกับแด๊ดมาจากครอบครัวใหญ่ มีญาติๆหลายคน เราก็เดินทางไปร่วมงานต่างๆ เหมือนกับสมาชิกคนหนึ่งของครอบครัวจริงๆ ทำให้เราสนิทกับญาติๆคนอื่นมากขึ้นอีกด้วย เวลาไปเรียนโฮสมัมและโฮสแด๊ดจะสลับกันไปส่งที่โรงเรียนตลอด ช่วงสัปดาห์แรก เพื่อนๆรอบข้างพูดเร็วมาก จนฟังไม่ทัน ช่วงแรกเราจะดูเหมือนพูดน้อย อาจารย์และเพื่อนมองว่าเราเงียบและขี้อายมาก เพราะเราพยายามตั้งใจฟังมากกว่าพูดและเราก็กลัวพูดออกไปแล้วผิดจะดูตลก แต่หลังจากนั้นไม่นานพอเรากล้าสื่อสารมากขึ้น ทุกคนก็เห็นว่าเราเป็นคนคุยเก่งและคุยสนุกมากๆ ทำให้ช่วงหลังมีแต่เพื่อนๆเข้ามาพูดคุยกับเราในทุกๆคลาส อาจารย์ทุกคนที่สอนก็ชอบเรามากๆ เพราะเราตั้งใจเรียนและเข้าห้องเรียนตรงเวลาทุกครั้ง แต่ที่สำคัญคือการปฏิบัติกับทุกคนอย่างให้เกียรติและเคารพสิทธิของผู้อื่น รู้จักหน้าที่ของตัวเอง เราเริ่มหาเพื่อนใหม่ด้วยการไปกินข้าวกลางวัน หลังจากนั้นเราก็มีเพื่อนที่สนิทเป็นเพื่อนชาวอเมริกัน
เราได้เจ้าหน้าที่ประสานงานท้องถิ่นที่จัดกิจกรรมพบปะนักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศอื่นๆให้เป็นประจำทุกเดือน เจ้าหน้าที่น่ารักมากๆและเป็นกันเอง ทำให้เรากล้าปรึกษาอะไรหลายๆอย่างกับเขาได้เหมือนที่เราปรึกษาโฮส เราได้เจอเพื่อนใหม่และทำอะไรใหม่ๆหลายอย่าง กิจกรรมที่เราได้ทำที่โรงเรียนอย่างจริงจังคือการเข้าร่วม Speech Team เราทำหัวข้อเกี่ยวกับ Autism โดยได้แรงบันดาลใจมาจากน้องชาย เราเดินทางไปแข่งหลายเมือง แม้จะไม่เคยได้รางวัลเลย แต่ก็ทำให้ทักษะภาษาของเราพัฒนาขึ้นมาก โฮสก็ตามไปดูเราเกือบทุกครั้ง แม้แต่เจ้าหน้าที่ประสานงานท้องถิ่นก็เคยไปดูเราแข่งด้วยเหมือนกันค่ะ การเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนทำให้เราได้เรียนรู้ชีวิตว่าไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็สามารถเรียนรู้เรื่องราวใหม่ๆได้เสมอ ขอเพียงแค่เราเปิดใจเท่านั้น ทุกวันนี้เราก็สามารถบอกกับทุกคนได้ว่า
” พชรรักการเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนค่ะ “
พชรพร บำเรอราช นักเรียนแลกเปลี่ยนเอ็ดยูดีปี 2019-2020 จากโรงเรียนสาธิตแห่งมหาวิทยาลัยรังสิต
